Niet dat ik denk binnenkort dood te gaan, maar als ik ga, dan mogen ze dit gedicht van V. Dahlqvist wel voorlezen. Het is een gedicht zo luchtig dat het de angst verzacht, vind ik. Het is zo begrijpelijk, zo eenvoudig. Misschien is doodgaan eenvoudig. Niets om bang voor te zijn. Gewoon floep, van de ene staat in de andere. Maar de oorzaak en het proces van sterven geven me toch te denken. Ik hoop op een mooie dag zonder gedoe in te slapen. Maar je weet niet hoe het uiteindelijk gaat. In mijn hoofd kunnen zich onprettige scenario’s afspelen, dingen die ik heb meegemaakt of die indruk hebben gemaakt op de tv. En echt zwaar is het verdriet dat iemands overlijden veroorzaakt. Vooral bij degenen die dichtbij staan. Het is ook moeilijk om niet zelf verdrietig te worden door andermans verdriet. Maar als ik me voorstel hoe het zal zijn als ik niet meer in leven ben, dan lijkt me dat eigenlijk best oké. Ik denk in elk geval niet hier te blijven rondspoken en mensen de stuipen op het lijf te jagen. Als ik al iets met het aardse leven te maken zou hebben daar aan de andere kant, dan lijkt het me bijvoorbeeld wel leuk om kleine energiestootjes te kunnen sturen naar mensen als dat even nodig is. Het gedicht heet ‘De laatste reis’. Is het echt de laatste reis? Is dit als het ware mijn enige kans? Hmm, het voelt niet zo. Maar misschien wel als de persoon Nicolette. Dus lees gerust Dahlqvists gedicht voor als ik ben gestorven. Want als het op een dag zover is, dan is het ook mooi geweest voor deze keer.
De laatste reis – Valdemar Dahlqvist (1888 – 1937)
Ik heb m’n kaartje gekocht en sta
op het perron
Een wonderlijke trein …
Het is de laatste keer dat ik reis
maar weet niet
waarheen en op welke wijze
Ik vroeg of er ook een retourtje was
Toen glimlachte hij
in het loket,
stak zijn neus naar buiten en zei
dat het een enkele reis was
Zo onvoorstelbaar enkel.
Dus ga ik in mijn slaapcoupé
bagage heb ik niet mee
Alles ziet er zo wonderlijk uit –
hier is de conducteur
zonder uniform of fluit
hij draagt een zeis –
Ik weet hij is de dood, hij kent de afloop
van de menselijke reis.
Merkwaardig dat ik niet bang ben
ik lig zo stil in mijn bed
Hij lacht zo vriendelijk, hij knipt
het kaartje voor de laatste reis
naar hemelse vertrekken
Hij mompelt vaderlijk:
“Erger wordt het niet,
slaap zacht en gerust
Ik zal je niet wekken.”
(de Nederlandse vertaling is van mij)
Lieve Nicolette, je gaat als het zover is naar huis… Wie is er nou niet blij om naar huis te gaan. Ons aards verblijf is een leerschool en tijdelijk… En om wat te leren en als de tijd rijp is mogen we weer naar huis, ons werkelijke thuis…
Lieve Nicolette, dank je wel. Wat een mooi gedicht. Ik hoop voor mijzelf dat het zo zal gaan. Mijn achterstallige rommel toch maar eerst even goed opruimen. Zoals het gedicht zegt, geen bagage mee. Dat reist een stuk lichter.
💖😘🙏 Mies