Niet dat ik denk binnenkort dood te gaan, maar als ik ga, dan mogen ze dit gedicht van V. Dahlqvist wel voorlezen. Het is een gedicht zo luchtig dat het de angst verzacht, vind ik. Het is zo begrijpelijk, zo eenvoudig. Misschien is doodgaan eenvoudig. Niets om bang voor te zijn. Gewoon floep, van de… Lees verder De laatste reis?
Amélie in het bos 3 – kikker
”Het pad wordt nu wel erg hobbelig hoor. Zullen we teruggaan?” zegt pappa. Maar Amélie vindt het nog leuk en hij wil haar plezier niet bederven. “Als we teruggaan, doen we er waarschijnlijk langer over”, zegt mamma bovendien. Na nog een paar lastige bochten wordt het pad gelukkig breder. De zon schijnt nu door de… Lees verder Amélie in het bos 3 – kikker
De donkerste tijd van het jaar
Ik heb een heel klein vriendje tot wie ik mij graag wend als ik er niet uitkom, die mijn problemen kent. Hij toont mij de gevoelens waar ik naar kijken moet en die de sleutel vormen tot een gedachtengoed waarin de oorzaak van de pijn ligt. Als ik dat dan heb doorgelicht krijg ik… Lees verder De donkerste tijd van het jaar
Amélie in het bos 2 – elfje
Amélie loopt verder langs het bospad met haar pappa en mamma en haar babyzusje in de kinderwagen. “Maar goed dat de wagen zulke stevige wielen heeft, want het pad wordt nu toch aardig hobbelig”, zegt pappa. Het pad loopt ook nog eens een stukje af. Amélie kijkt goed uit waar ze haar voetjes neerzet. Dan… Lees verder Amélie in het bos 2 – elfje
Amélie in het bos
Op een zonnige herfstdag wandelt Amélie in het bos met haar pappa en mamma en haar babyzusje in de kinderwagen. Langs het bospad zien ze een grote paddenstoel staan. Die heeft een witte steel en een rode hoed met witte stippen. “Niet aankomen”, zegt mamma, “dat is een vliegenzwam. Hij is heel mooi, maar ook… Lees verder Amélie in het bos