Ik was een jaar of drie toen mijn zus een speelgoedpiano kreeg. Wat een prachtig cadeau! Was hij echt van haar of was hij van ons allemaal? Dat kan ik me niet herinneren. Hij was rood. Een minivleugel. Al snel begreep ik hoe je er melodietjes op kon spelen. Boer daar ligt een kip in ’t water. Vader Jacob. Altijd is Kortjakje ziek. Magisch was dat stukje speelgoed. Wat jammer dat er maar zo weinig toetsen op zaten. Ik wilde zelf graag zo’n instrument hebben, maar dat kreeg ik niet. De rode vleugel was al snel kapot. Iedereen speelde ermee. Er zaten geen snaren in maar metalen staafjes, waarvan er al gauw een paar afgebroken waren. Nog één keer is er een nieuwe speelgoedpiano gekomen. Een zwarte. Die was ook niet van mij geloof ik, maar van allemaal. En ook die was snel kapot. Dat had je ervan als iedereen er op mocht. Daarna kregen we niet nog eens een nieuwe. Ze gingen te gauw kapot. Nu moesten we genoegen nemen met een xylofoon. Wel leuk met al die vrolijk gekleurde metalen plaatjes. Maar ook hier was er het probleem van te weinig toetsen. Het plezier ging eraf.
Mijn oudste zus was echt veel ouder dan ik. Drie jaar ouder. Ze had speciale voorrechten en dat kwam omdat zij altijd overal oud genoeg voor was en ik was altijd te jong. Ja, daar kwam het door. Zij kreeg dus ook pianoles. De piano was er blijkbaar ineens. Ik herinner me niet wanneer die kwam. Mijn zus kreeg privéles bij een mevrouw thuis. Ik bleef maar te klein om te mogen spelen. Totdat op een dag mijn moeder me naar pianoles bracht. Ik was acht jaar. We gingen met de bus naar de muziekschool in de stad. Daarna nog een stukje lopen. Een zware houten voordeur gaf toegang tot de school. Binnen was er eerst een gang met een tegelvloer. Net zo’n soort gang als bij oma thuis maar dan breder. Overal kwam muziek vandaan. We klopten op de openstaande deur van een klein kamertje. Daar heette mijn juf ons welkom. Ze was aardig en had donkerbruin golvend haar, dat tot haar middel reikte. Mijn moeder vond dat nog het mooist geloof ik.
Zo langzamerhand leerde ik noten lezen en korte stukjes spelen. Daarna kwam het voorspelen voor het examen. Mijn juf was heel lief en voor haar speelde ik graag. Maar na twee examens kondigde ze aan dat ze ging trouwen en niet langer les kon geven. Dat was een zware klap. Mijn oudste zus had nog steeds les bij haar mevrouw. Ze speelde An der schönen blauen Donau van Johann Strauss, Eine kleine Nachtmusik van Mozart en andere populaire melodieën. Zij speelde veel beter dan ik en liet duidelijk merken wie er de meeste ervaring had. Zelf had ik verdriet. Om het verlies van mijn juf.