Ik heb een heel klein vriendje
tot wie ik mij graag wend
als ik er niet uitkom,
die mijn problemen kent.
Hij toont mij de gevoelens
waar ik naar kijken moet
en die de sleutel vormen
tot een gedachtengoed
waarin de oorzaak van de pijn ligt.
Als ik dat dan heb doorgelicht
krijg ik van binnen weer wat ruimte
en op mezelf een beter zicht.
Nu is het december
Kerst staat voor de deur.
Ik zou m’n vriendje willen vragen:
Waarom heb ik zo’n slecht humeur?
Ze zeggen toch dat Kerst een feest van licht is
in de donkerste tijd van het jaar
en dat het voor iedereen is,
niet alleen maar voor een paar.
Dat zou ik wel willen vragen, maar het kan nu niet!
Anders is het altijd zo dat
de belevenissen van mijn kameraad
gewoon dagelijkse dingen,
laten zien om welk gevoel het gaat.
Hij is nog jong mijn vriend
komt uit de kindertijd.
Speels en vooral nieuwsgierig is hij,
en van een ongedwongen vriendelijkheid.
Nooit zonder zijn lievelingsspeelgoed,
dat is een wonderlijke bal
die door kleur, patroon en toon
mijn gevoel uitdrukt vooral.
Maar nou, net nu, in de donkerste tijd van het jaar, kan het niet.
Waarom kan het niet?
Het antwoord ligt zo voor de hand:
Mijn kleine vriendje
komt namelijk uit Kikkerland.
Ergens diep verscholen in de modder
brengt hij de winter door,
houdt zich niet bezig met de Kersttijd.
Nee, hij ligt lekker op één oor.
Een verrassende ontdekking
ik had er nooit bij stilgestaan.
Midden in al mijn kerstgepieker
is er toch een lichtje opgegaan.
Uiteindelijk kan je alleen maar zijn
wie je in wezen bent.
Al die verwachtingen in deze tijd,
al dat verlangen dat je kent
en hoe het ook verpakt is,
in familiefeesten of in eenzaamheid,
een diepe wens jezelf te mogen zijn
heeft denk ik tot dit feest geleid.